The Hunger

30 november 2022 Patrick ten Hoorn
Reviews

The Hunger van Richard Garfield.

Richard Garfield is een naam waar de meeste bordspellen liefhebbers op aan zullen slaan. Hij heeft vele bekende spellen gemaakt, King of Tokyo, Robo Rally, Grote Dalmuti en natuurlijk Magic the Gathering. De verwachtingen zijn dus hooggespannen als we The Hunger gaan spelen.

Als vampieren jagen de speler op de bewoners van de aangrenzende gebieden van het kasteel. In de bossen, weides, bergen en aan de kust kunnen we ze vinden. Een potje bestaat uit 15 rondes en dan moeten we weer terug zijn in het kasteel of daar dicht bij. Zijn we daar niet voor dat de zon op komt dan wordt ons de ochtendgloren ons fataal.

We hebben hier te maken met een deckbuilder.

Wat is een deck building spel?
Ieder speler krijgt een trekstapel van 6 kaarten, je trekt hier 3 kaarten waarmee je de beurt speelt. Aan het eind van de beurt gaan de 3 kaarten naar je aflegstapel en trek je de volgende 3 kaarten. Als er geen kaarten meer in je trekstapel liggen, schud dan je aflegstapel en dit wordt nu je trekstapel.

De getrokken kaarten geven je een bepaalde kracht. Hiermee kan je jouw vampier verplaatsen en dat is wel nodig want mensen blijven zeker uit de buurt van het kasteel waar jullie (de vampieren) wonen. Heb je na het lopen nog kracht over dan mag je gaan jagen. Op het bord, naast het grote speelbord, liggen de kaarten waarop gejaagd kan worden. Er liggen veel mensen kaarten en hoe langer een kaart blijft liggen hoe goedkoper hij wordt. Mensen leveren bloed punten op en deze heb je nodig om het spel te winnen als je nog leeft bij de eindtelling. Iedere kaart waar op je jaagt gaat naar je aflegstapel en komt dus in je deck te zitten. In the Hunger is het zeker niet zo dat iedere kaart je deck beter maken, het is eerder andersom.

Op het speelbord kan er niet alleen gejaagd worden, opdrachten kunnen in de begraafplaatsen opgehaald worden (voor de eindtelling), je deck opschonen en eventueel roos kan er geplukt worden. De roos is eigenlijk het eindpunt en best ver van huis. Je mag niet alteveel lanterfanten als je voor een roos gaat om zeker te zijn dat je terug bent voordat de zon op komt.
Er zijn tal van strategieën mogelijk om veel punten te scoren.

Wat vind ik the Hunger?

Het thema is redelijk duister maar het vrolijke artwork maakt met die negatieve sfeer korte metten. Mooi speelbord, vrolijke kaarten en een goed uitgewerkt spelregelboek. De uitvoering is dus top.

Door het deck building element en op tijd terug moeten zijn is de vergelijking met Clank! snel gemaakt en niet onterecht. In de grote lijn zijn er zeker overeenkomsten maar verschillen zijn er ook.
Je weet precies wanneer je weer terug moet zijn (na 15 beurten), er is niet een speler die er voor kan zorgen dat het speel sneller eindigt dan verwacht.

Het grootste verschil is deckbuilding mechanisme. Je hand bestaat uit 3 kaarten, bij de meeste deck builders is dit 5. In the Hunger is het veel moeilijker om combo’s op tafel te krijgen. Als je te gulzig geweest bent (teveel hebt gejaagd), is het zelf waarschijnlijk dat je doode beurten aan het eind van het spel krijgt.

Sta je vampier buiten aan het eind van het spel in de hardcore stand, dan leg je het lootje. Speel je softcore en sta je buiten, dan verlies je zoveel punten dat een overwinning onwaarschijnlijk wordt.

Hier komt die duistere kant toch weer bovendrijven van dit spel. Het is heel makkelijk om te verliezen en niet omdat andere spelers je in de weg zitten. Je grootste vijand in The Hunger ben je zelf en die vijand is best meedogenloos. Mij bevalt dit zeer zeker maar je moet wel goed op blaren kunnen zitten.
Yes, Garfield did it again.